گبر در زبان آریایی یعنی مرد ی که در گویش گویای انسان تنومند و قوی هیکل است.

گبرها انسان های هیکلی بودند  که با شکار حیوانات و زندگی در غارها زندگی می گذراندند همچنین خشن بودند و ژولیده دین آنها  دیو یسنا نام داشت که دیو به معنای خدا بوده که بعد ها زرتشت با ابن دین  دشمنی پیدا کرد  و دین گبر با زرتشت ادغام گشت .

گبرها بر این عقیده بودند که مرده ها را باید خوراک حیوانات وحشی کرد تا خاک آلوده نشود بعد استخوان های باقیمانده را با تمام دارایی  فرد دفن می کردند دفن آنها آیین عجیبی داشت و برروی سنگ دفن شده چوغن می تراشیدند و درون آن آتش می کردند جهت اقوام، هر طایفه گیری آیین دفن خاصی داشتند  و معمولا مرده ها را بعد از خورده شدن توسط حیوانات  باقیمانده را در سنگ و صخره و جاهای سخت دفن می کردند  و بعدها از بین رفتند و در اسلام به گبر کافر می گفتند .