جسارت اسکندر عمدتا به پشتگرمی سپاهش بود که در دوران سلطنت فیلیپ دوم تشکیل شده بود. نقطه قوت این ارتش فالانکس و سواره نظام آن بود. فالانکس از 3000 محافظ پیاده و شش لشکر تشکیل میشد که تعداد نفرات هر یک 1500 تن بود، سربازان زره بالاتنه به تن نمی‌کردند؛ آنها بسیار آسیب پذیر بودند اما در عوض قدرت تحرک زیادی داشتند. آنها از سپرهای کوچکی استفاده می‌کردند که فاقد دسته بود از این رو با دو دست ساریسا نیزه‌ای به طول 5 متر را نگه می‌داشتند.

همچنین برای جنگ تن به تن شمشیرهای کوتاه داشتند. سواره‌نظام که همواره جناح راست سپاه اسکندر را تشکیل می‌داد از هشت گردان سرسپرده هر گردان در حدود 1800 تن یا بیشتر تشکیل میشد که از خاندان‌های اشرافی مقدونی بودند. آنها زره به تن می‌کردند و کلاهخود بر سر می‌گذاشتند و با خود نیزه شمشیر و ساریسا داشتند.